II. Zależności statystyczne

Marek Jerzy. Minakowski, Prehistoria logiki formalnej

I. Fragmenta prearistotelicorum

7. Dodatek 1.: fragmenty logiczne we fragmentach presokratyków

206. Melissos, Fr. 6

Dowód jedności bytu z jego nieskończoności.

εἰ γὰρ 〈ἄπειρον〉 εἴη, ἓν εἴη ἄν· εἰ γὰρ δύο εἴη, οὐκ ἂν δύναιτο ἄπειρα εἶναι, ἀλλ' ἔχοι ἂν πείρατα πρὸς ἄλληλα.

1.

εἰ […] 〈ἄπειρον〉 εἴη, ἓν εἴη ἄν

τὸ ὂν ἄπειρόν ἐστι → τὸ ὂν ἕν ἐστι

byt jest nieskończony → byt jest jeden

2., R2.2.1

2.

εἰ γὰρ δύο εἴη, οὐκ ἂν δύναιτο ἄπειρα εἶναι

~ τὸ ὂν ἕν ἐστι → ~ τὸ ὂν ἄπειρόν ἐστι

~ byt jest jeden → ~ byt jest nieskończony

Zał.

(Heinrich)

Jeżeli jest nieskończonem, musi być jednem, gdyby ich było dwa, nie mogłyby być nieskończone, lecz ograniczałyby się wzajemnie.